Voetbal is religie. Indien die laatste term letterlijk mag genomen worden (het Latijnse re-ligare betekent inderdaad verbinden), dan mag de voorbije WK campagne gelden als bewijs voor dat cliché.
Ook dat andere cliché, dat alleen koning voetbal de communautaire spanningen kan doen vergeten, mocht de voorbije weken opnieuw uit de kast. Of je nu voetbal mint of minacht, niemand kon deze zomer voorbij aan de gevulde terrassen, pleinen en festivalweides waar jong en oud elkaar vonden om samen te supporteren. Tous Ensemble. All In Red.
Ik ga voorbij aan de verleiding om hieruit al te grote conclusies te trekken of wat in wezen een fijn en gemoedelijk volksfeest was dood te analyseren. Neen, geen politieke conclusies uit dit festijn. Slechts de heerlijke ongedwongenheid van nationale vlaggen die wapperen met het logo van een grote biersponsor er in blokletters op gedrukt. Only in Belgium.
Of toch misschien die ene conclusie: dat ook in postmoderne tijden mensen snakken naar verbondenheid.
We mogen niet blind zijn voor de kanker van eenzaamheid die al te vaak onze samenleving bedreigt. Morgen keren we terug naar de orde van de dag en moet koning voetbal zijn troon wellicht weer afstaan aan koning individualisme. Maar toch blijft van de voorbije weken bij mij vooral de samenhorigheid in de straten hangen.
Omdat die zo deugd deed. Omdat die zo universeel gedeeld werd.
OK, we hebben er blijkbaar "flashmomenten" zoals een Warmste Week, een Tomorrowland of een WK voetbal voor nodig om die solidariteit wakker te schudden in onze onderkoelde volksaard. Maar het kan dus toch. Het kan dus nog. Voor een keertje lieten we het doodrelativeren even na. Voor even week ons ingebakken cynisme. En was er plaats voor vreugde, vriendelijkheid en verbondenheid. Voor samen leven. Mag dat, meer nog dan de bronzen plakken om de halzen van onze voetbalgoden, een deugddoende vaststelling zijn?
Voetbal is religie. En toont aan hoe mensen er van nature naar dorsten. Heus niet alleen in de droogte van een hoogzomer.
