Charlie Gard is blind en doof. De elf maanden oude Britse baby heeft een uiterst zeldzame genetische afwijking. Wereldwijd zijn er slechts zestien kinderen met die ziekte bekend. Zonder hulp kan Charlie niet ademen of bewegen. Hij heeft voortdurend epileptische aanvallen. Een dramatische situatie die ons andermaal bij de moeilijke ethische vragen in het niemandsland op de grens tussen leven en dood brengt. Vragen die de gemoederen hoog doen oplaaien, aangewakkerd door de wereldpers die uitvergroot en polariseert, aangevuurd door deze of gene belangengroep. Toegegeven: in dit geval is de polarisatie als het ware ingebakken in het verhaal. De artsen van Great Ormond Street Hospital zien geen uitkomst voor Charlie en willen zijn lijden niet nodeloos rekken. Wie kan het hen verwijten? Daartegenover staan de ouders, die willen vechten voor hun kindje, desnoods tot de laatste snik. Wie kan het hen verwijten? De tragedie die zich voltrok achter de muren van het Londense hospitaal kwam uiteindelijk, anderhalf uur vliegen ver, in Straatsburg voor het Europese Hof van de Rechten van de Mens. Die sprak zich uit voor het uittrekken van de stekker. Dat zowel paus Franciscus als Donald Trump in deze uitzonderlijk aan dezelfde kant lijken te staan, is voor de op Great Ormond Street verzamelde media voorspelbaar "gefundenes Fressen". Even voorspelbaar misschien, maar zeker zo opmerkelijk is dat sommigen die bij afwijkingen in ongeboren kinderen resoluut het recht op absolute keuzevrijheid van de moeder verdedigen om te aborteren, zich nu even resoluut tegen de keuze van diezelfde moeder keren wanneer ze voor haar geboren kind wil vechten. Opeens primeert het recht op sterven. Dat Charlie zelf niet bij machte is zich uit te spreken, is bijzaak. Wat is de juiste oplossing van dit ethische vraagstuk? Ik betwijfel oprecht dat die bestaat. Ethiek is zelden een spel van 0 en 1, van zwart en wit. Het is veeleer (zoals ook paus Franciscus aanhaalt in zijn recente brief over de vreugde van de liefde) een oefening in groeien in barmhartigheid. Ethiek in het grensgebied tussen leven en dood is vaak een verhaal zonder winnaars. De kunst bestaat erin te zorgen dat er ook geen verliezers zijn. Misschien is het in deze barmhartigheid dat artsen weerstaan aan therapeutische hardnekkigheid en Charlie het levenseinde toestaan dat de natuur blijkbaar voor hem in petto heeft. Misschien is het barmhartigheid dat de ouders die door deze gruwelijke ervaring gaan, kunnen rekenen op ondersteuning en begrip, eerder dan kritiek en bitterheid. Misschien passen hier, met de woorden van de paus, inderdaad "affectie en verdriet" veeleer dan oordeel en veroordeling. Dat en het recht voor de ouders om de laatste momenten van hun kind samen, als gezin te doorleven. Liefst zonder camera of microfoon.