De hoofdredacteur van een toonaangevende Vlaamse krant houdt (niet toevallig) uitgerekend met Pasen een warm pleidooi om Friedrich Nietzsche te omarmen: "Waar wij hem voor kunnen gebruiken, is om God nog eens terdege dood te verklaren", klinkt het in een lang, ongetwijfeld oprecht en in ieder geval doordacht opiniestuk, dat luistert naar de titel "Nietzsche leeft".
OK, dat die Nietzsche in het dagelijkse leven niet bepaald een charismatisch figuur was, maar best bekrompen en seksistisch uit de hoek kon komen, daarvoor is de auteur niet blind. Maar zijn filosofische gedachtengoed verdient volgens de journalist dringende herwaardering. "Gezegend zij die religieus zijn. Helaas zijn zij er nog niet van op de hoogte dat God dood is. Dat verandert echt alles. God aan de kant schuiven, doet een mens niet voor zijn comfort. Er blijft alleen nog het leven zelf over", getuigt de germanist.
Gelovigen van allerlei soort deze zondag wenst de hoofdredacteur vooral blasfemie en een "ezelsstamp" toe.
Het alternatief? "Ja" zeggen tegen dat leven dat overblijft. Ook wanneer het moeilijk wordt. "Ja zeggen tegen het leven. Niet alleen tegen het schone en het ongevaarlijke, maar tegen pijn en vernedering, tegen het triviale, lelijke en lege. Daar is eindeloze moed en vooral gekheid voor nodig."
Maar geldt dat dan ook voor mensen die lijden aan dementie? Of die hun leven als "voltooid" beschouwen? Of voor de moeder van het ongewenste kind?
"God is dood - zeg "ja" tegen het leven." Nochtans zijn er vele opiniemakers die geen kans onbenut laten om precies het tegenovergestelde te verdedigen wanneer opkomen voor dat leven écht lastig is - bij het (ongewenste) begin of (gewenste) einde ervan.
Zou het overigens toeval zijn dat precies dat "ja voor het leven" de kernboodschap is van elke religie: christendom, islam, jodendom, boeddhisme, ... ? Slotakkoord: laten we ook niet vergeten dat de "ja tegen het harde leven" bij Nietzsche in zijn latere denken (Also Sprach Zarathustra) uitmondde in een radeloos nihilisme en een onvervuld verlangen naar een soort supermens ("Übermensch"). De geschiedenis van de bloedige twintigste eeuw leert ons de pijnlijke les over wat het betekent wanneer dat laatste gedachtengoed in zijn consequenties wordt doorgedacht. Laat Nietzsche dus maar in vrede rusten.
